Je kent het wel, die ene collega die altijd lastig is. Die altijd zeurt over van alles en de sfeer verpest. Het hele team lijdt eronder en de leidinggevende heeft allang zijn/haar handen ervan afgetrokken. “Daar valt toch niets meer aan te doen.”

In elk team zitten wel 1 of meerdere van die ‘rotte appels’. Elke leidinggevende heeft het erover. Maar zijn het wel rotte appels? Hebben we ze met z’n allen niet dat etiket gegeven, omdat dat makkelijker is dan het gedoe aan te gaan? Want het gedoe aangaan, betekent leren horen wat er niet gezegd wordt. Betekent het echte goede gesprek daarover aan te gaan. Betekent jezelf als teamlid of als teamleider in de spiegel aan te kijken. Betekent de rol samen te dragen i.p.v. het uitbesteden aan die ene collega. Betekent tegenspraak durven opzoeken en durven geven.

Liever wachten we tot de collega vanzelf weggaat, tot het dossier groot genoeg is (wat overigens bijna nooit gebeurt, omdat het opbouwen daarvan ook gedoe is..) of tot die persoon met pensioen gaat. De rest van team manoeuvreert zich om die persoon heen en klagen er vooral over.

Wat de meeste mensen niet weten (of misschien niet willen weten), is dat het nooit alleen om de persoon zelf gaat. Het gaat om een stem die in de groep zit, maar niet wordt uitgesproken of geen gehoor krijgt (van hoger op). Het gaat over weerstand tegen tegenspraak. Het gaat over het ‘gedoe’ niet aan willen gaan. En dat verdwijnt helaas niet als die ene persoon weg gaat. Dan wil de rest van het team en de leiding nog steeds geen gedoe. En wat krijg je dan? Juist, gedoe (met en zonder de komma) 😉

Denk maar eens na: als een gezonde appel van de boom valt omdat hij rijp is, wordt hij vanzelf rot als niemand hem ziet en oppakt…