Heb jij ook soms last van het brave meisjes-syndroom? En ben je daar klaar mee? Herschrijf dan je verhaal! Lees hier hoe ik mijn verhaal heb herschreven en hoe jij dat ook kunt doen:
‘Ben ik niet te lastig??’
Die vraag heb ik me heel vaak zelf gesteld en doe ik nu soms nog steeds.
Ik ben altijd bang dat ik lastig ben, dat ik iemand tot last ben. Dat zit vrij diep en bepaalt voor een deel nog steeds mijn leven. Steeds minder en minder, omdat ik mezelf dat verhaal niet meer wil vertellen. Maar het zit er dus nog wel. Waardoor ik me nu nog steeds soms onnodig wegcijfer of klein houd.
Dat komt natuurlijk ergens vandaan. Soms heb je zoiets juist je hele leven, soms komt het vanuit het tegenovergestelde…
Het tegenovergestelde dus…
Ik begrijp nu waar dat bij mij vandaan komt. Mijn jeugd. Ik ben mijn ouders best wel vaak tot last geweest. Met jongens bijvoorbeeld. Niet met verkeerde vriendjes of zo, maar als een jongen, soms zelfs volledig onbekend, om mijn nummer vroeg, dan gaf ik dat. Niet omdat ik het zo leuk vond om gebeld te worden, maar omdat ik het lullig vond om nee te zeggen. Lees: ik wilde niet dat ze mij lastig vonden. Lees: hier speelde het ‘brave meisjes syndroom’ een grote rol. Dat resulteerde er meer dan één keer in dat ik telefonisch soort van gestalkt werd. En dat ging zelfs zo ver dat een jongen met zijn motor steeds langs ons huis reed, omdat ik niet meer op zijn telefoontjes reageerde.
Hier bleef het niet bij
Ik was met meer dingen lastig voor mijn ouders of de ouders van een vriendin:
Zo stapte ik op school vaak bij een vriendin mee in de bus naar haar huis, omdat dat zo gezellig was. Dat mijn of haar ouders vervolgens weer heen en weer moesten rijden, daar dachten we niet aan.
Of dat ik op vakantie met diezelfde vriendin uit het raam klom om nog even gezellig te babbelen met wat nieuwgemaakte vrienden. Dat was natuurlijk vreselijk schrikken voor onze ouders als ze die lege bedden zagen.
Of toen we oud genoeg waren, bleven mijn 2 zussen en ik alleen thuis als mijn ouders een feest hadden of uit eten gingen. Dan kregen mijn oudere zus en ik ruzie en wilde ik alleen nog maar dat mijn ouders naar huis kwamen. En dat deden ze dan ook, terwijl ik daardoor eigenlijk hun avond verpest had.
Na elke keer dat ik zoiets deed, kreeg ik enorm last van mijn schuldgevoel, ik was tenslotte iemand tot last geweest. Vooral mijn ouders, dus:
Bij deze alsnog: sorry pap en mam, sorry!
De knop om: weg met het brave meisjes-syndroom!
Op een gegeven moment had ik onbewust besloten: ik wil niet meer lastig zijn, niemand meer tot last zijn. Ik ben toen misschien zelfs een beetje doorgeslagen naar het andere uiterste, waardoor ik mezelf vaak dwarszat.
Het ‘brave meisjes syndroom’ komt nu nog steeds wel eens om de hoek kijken, al doet het dat gelukkig stukken minder dan vroeger. Als ik nu bijvoorbeeld denk dat ik lastig/tot last ben, dan benoem ik dat vaker. Dan kan die persoon het ook zeggen als dat daadwerkelijk zo is. Of ze nu eerlijk zijn of niet. Dat maakt me dan niet eens zoveel uit. Ik heb ze op dat moment een kans gegeven om het eerlijk te zeggen en dat voelt voor mij goed genoeg.
Herken je jezelf hierin? Dat je ook bang bent om een ander tot last te zijn? Dat je je daarom te vaak onnodig ‘braaf’ opstelt of je niet laat zien/horen? Of heb je misschien een dochter, nichtje of zus die zich nu gedraagt zoals ik toen? In dat geval wil ik je zeggen: het komt goed 😉
Zeker als je 'je verhaal' herschrijft
Wil jij net als ik je verhaal herschrijven?